Als u erover denkt schoonheidsspecialiste te worden, moet u bedenken dat het geen beroep is dat uw dagelijks leven kan vervangen. Schoonheidsspecialiste zijn vereist een goede opleiding en scholing. Als je erover denkt schoonheidsspecialiste te worden, is er meer voor nodig dan alleen maar een goede kennismaking, want de klanten en andere schoonheidsspecialisten beschouwen hun service veel meer als ze bij jou komen.
Toen ik een jongen was, ging ik altijd naar het strand met mijn vader. We hadden een keer geen geld meer, en hij moest van het strand naar huis lopen. Door mijn acne, ging hij niet meer. Ik moest de middelbare school afmaken en drie jaar naar de universiteit voordat ik een baan kon nemen. Toen ik dertig was, had ik nog geen echte baan, maar ik kreeg al wel aanbiedingen voor modellenwerk. Het modellenwerk was een geweldige ervaring voor mij, maar het duurde niet lang voordat de reclame begon.
Mijn verjaardag kwam om de hoek kijken, en in tijdschriften begonnen advertenties te verschijnen over wedstrijden die na zonsondergang in de plaatselijke krant zouden verschijnen. Het was bij zo’n wedstrijd dat ik voor het eerst mijn watertandende klant zag, die duidelijk niet blij was dat ze zo zweette. Ze zei me dat ze een vergadering had om over de zaak te praten, maar dat ze me “een make-updag” zou geven. Wat doe je, mevrouw? Je gaat niet naar klanten om ze op te maken, dat doe je voor je werk.
Ik stemde toe om haar make-up dag te helpen, en wat ik deed was dit. Terwijl ik nog aan de telefoon was met de klant, deed ik mijn koptelefoon af en maakte wat lawaai onder de douche. Toen ademde ik langzaam in terwijl ik wat geluid maakte, en ik stak mijn tong uit terwijl die nog nat was naar mijn neus. Ik duwde op en neer, en ademde in en uit met nog meer lawaai. Ik duwde mijn tong tegen de bovenlip van de klant en hield hem een paar seconden vast, daarna trok ik me langzaam terug, stond op, liep naar de balie en wachtte op de receptioniste. Toen ze kwam, vertelde ik haar wat ik van plan was, en ze zei me dat ik niet bang hoefde te zijn, dat dit soort dingen niet gebeuren.
Dat was mijn eerste kennismaking met de kunst van het geven en nemen. De klanten, kan je je voorstellen, zijn niet bang. Ze gaan in deze industrie tegen een redelijk tarief, omdat ze hun brood moeten verdienen. Maar ze moeten gewaarschuwd worden voor de gevaren, zowel wettelijk als anderszins. Ik ben geen advocaat, ik ben geen dokter, maar ik weet genoeg van de wet om te weten dat beloftes in bepaalde situaties nietig zijn. De FDA is misschien niet eens op de hoogte van bepaalde ingrediënten in bepaalde producten, waardoor Crunching for Breakfast naar mijn mening nietig is. Technisch gezien kon de FDA de ingrediënten niet weigeren. Op bepaalde producten kan geen octrooi worden verleend, maar ze kunnen wel uit de schappen worden gehaald. De chocolate chip cookies die mijn cliënten maakten met Real Bite en Strawberries en roomkaas hoeven niet verwijderd te worden, maar wel gebruikt in plaats van een duurder merk. In één dag, stel je voor hoeveel duurder je maandelijkse recepten waren, gewoon door een product te gebruiken dat geen kunstmatige bewaarmiddelen en kleurstoffen bevat.
Het belangrijkste is dat de klanten ervoor zorgen dat zij weten wat de producten zijn die zij gebruiken, en niet alleen iets dat in een doos zit. Bij een bezoek aan een natuurvoedingswinkel zal een gediplomeerd voedingsdeskundige in de rij staan om hen te laten weten dat de hoeveelheid van het product dat ze willen kopen, beperkt is. Hoewel dit betekent dat de meeste van deze producten waarschijnlijk gemaakt zullen zijn met alleen veilige hoeveelheden stimulerende middelen, zal er soms op de aanwijzingen staan dat een product 18% of meer van iets in zich heeft. Dus, om veilig te zijn, stelde ik mijn klanten voor om kleinere hoeveelheden te kopen.
De aflevering van die dag zette me echter aan het denken dat ik een blog zou moeten schrijven over mijn ervaringen met het klaarmaken voor het eten en het bestrijden vanEmpty-Ness. Ik dacht niet alleen te kijken naar welke producten we eigenlijk gebruikten, maar ook wat dieper in te gaan op wat we hypodermisch ijs, hypodermische cyrotherapie, dermale fillers en onderhuidse elektrodepressie Ricardo-element noemden en het onderwerp wakker te schudden uit zijn huidige2700gezondheidsProfusestate. Ik moest lachen toen ik dat laatste las, want de dochter van een cliënt was aan het winkelen voor behandelingen tegen giftige klimop, en zij zocht een crème van twee oz. die het zuur zou neutraliseren, en aangezien wij veel klimop uit huizen van buren schoten, brachten wij gewoon een topical aan. Dit was misschien altijd verzonnen, maar het was bijna waar. Dus toen de moeder haar gele Subliminal Lightningator tevoorschijn haalde, vroeg ik om monsters ontsmettingsmiddel en gingen we nog wat heen en weer. Ik probeerde het waarschijnlijk om de week, het was de eerste die ik ooit had gezien.
Lees meer: